திருத்தந்தையின் புதன் பொது மறைக்கல்வி உரை

செல்வராஜ் சூசைமாணிக்கம் - வத்திக்கான்

நவம்பர் 26, புதன்கிழமை, வத்திகானின் புனித பேதுரு பெருங்கோவில் வளாகம் முழுவதும் பல்வேறு நாடுகளைச் சேர்ந்த திருப்பயணிகளால் நிறைந்திருந்தது. முன்னதாக, திருத்தந்தை பதினான்காம் லியோ அவர்கள், வத்திக்கான் வளாகம் முழுவதும் தனது திறந்த வாகனத்தில் வலம் வந்து அங்கு நிறைந்திருந்த திருப்பயணிகள் அனைவரையும் வாழ்த்தினார். அப்போது மகிழ்ச்சி பொங்க திருப்பயணிகள் அனைவரும் தங்கள் கரங்களைத் தட்டி திருத்தந்தையை வரவேற்றனர். சரியாக காலை 10 மணிக்கு திருத்தந்தை தனது புதன் பொது மறைக்கல்வி உரையைத் தொடங்கினார். முதலில் சாலமோனின் ஞான நூலிலிருந்து இறைவார்த்தைகள் ஆங்கிலம் மற்றும் பல்வேறு ஐரோப்பிய மொழிகளில் வாசிக்கப்பட்டது. இப்போது வாசகத்திற்கு செவிமடுப்போம்.

"ஆண்டவரே, உயிர்கள்மீது அன்புகூர்கின்றவரே, நீர் எல்லாவற்றையும் வாழவிடுகின்றீர்; ஏனெனில் அவை யாவும் உம்முடையன." ((சாஞா 11: 26))

அன்பு  நிறைந்த சகோதரர் சகோதரிகளே,

இன்றைய "கிறிஸ்து நமது எதிர்நோக்கு" என்ற யூபிலி கருப்பொருளின் மீதான நமது தொடர்ச்சியான மறைக்கல்வி உரையில் நாம் அனைவரும் நம் இதயங்களில் ஆழமாக வைத்திருக்கும் ஒரு கேள்வி வாழ்க்கையின் அர்த்தம் என்ன? என்பதுதான். நாம் இப்போது கேட்ட இறைவார்த்தைகள் இந்தக் கேள்விக்குப் பதிலளிக்கிறது. அதாவது, முதன்மையானதும் முக்கியமானதும் என்னவென்றால், வாழ்க்கை என்பது, அன்பினால் நம்மைப் படைத்த கடவுளிடமிருந்து நமக்குக்  கிடைத்துள்ள ஒரு மாபெரும் கொடை என்பதை உணர்ந்துகொள்வதுதான்.

கிறிஸ்துவின் உயிர்த்தெழுதல் நிகழ்வு வாழ்க்கையின் மறைபொருளை ஒளிரச்செய்து, அதை நம்பிக்கையுடன் பார்க்க நமக்கு உதவுகிறது. இது எப்போதும் எளிதானது அல்ல. உலகெங்கிலும் உள்ள பலரின் வாழ்க்கை கடினமானதாகவும், வேதனையானதாகவும், கடக்க வேண்டிய பிரச்சனைகள் மற்றும் தடைகள் நிறைந்ததாகவும் தோன்றுகிறது. ஆனாலும், மனிதர்கள் வாழ்க்கையை ஒரு கொடையாகப் பெறுகிறார்கள்: அவர்கள் அதைக் கேட்பதில்லை, அதைத் தேர்ந்தெடுப்பதில்லை, புரிந்துகொள்வதில்லை, ஆனால் தொடக்க முதல் இறுதி வரை அதை அனுபவிக்கிறார்கள்.

வாழ்க்கைக்கு ஒரு வியக்கத்தக்க தனித்தன்மை உண்டு: அது நமக்கு வழங்கப்படுகிறது, அதை நமக்கு நாமே கொடுக்க முடியாது, ஆனால் அது தொடர்ந்து வளர்க்கப்பட வேண்டும்: அதைப் பராமரிக்கவும், அதை உற்சாகப்படுத்தவும், பாதுகாக்கவும், மீண்டும் புத்துணர்வூட்டவும் அதற்கு அக்கறை தேவைப்படுகிறது.

வாழ்க்கையைப் பற்றிய கேள்வி மனித இதயத்தின் மிக ஆழமானப் பிரச்சினைகளில் ஒன்று என்று ஒருவர் கூறலாம். நாம் எதையும் செய்யாமல், அதைத் தீர்மானிக்காமல், இருத்தலுக்குள் நுழைந்தோம். இந்த வெளிப்படையான உண்மையிலிருந்து, ஒரு பொங்கி எழும் நதியைப் போல, ஒவ்வொரு யுகத்தின் கேள்விகளும் எழுகின்றன: நாம் யார்? நாம் எங்கிருந்து வருகிறோம்? எங்கே போகிறோம்? நமது இந்தப் பயணத்தின் இறுதி அர்த்தம் என்ன?

உண்மையில், வாழ்வதற்கு ஓர் அர்த்தம், ஒரு திசை, ஓர் எதிர்நோக்கு தேவை. மேலும் எதிர்நோக்கு என்பது நம்மை சிரமங்களின் வழியாக நடக்க வைக்கும், பயணத்தின் சோர்வில் நம்மை விட்டுவிடாத, இருத்தலின் திருப்பயணம் (pilgrimage of existence)  நம்மை  விண்ணக வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்கிறது என்பதை உறுதிப்படுத்தும் ஆழமான உந்துதலாக செயல்படுகிறது.

எதிநோக்கு இல்லாமல், வாழ்க்கை இரண்டு நிரந்தர இரவுகளுக்கு இடையில் ஓர் அடைப்புக் குறியாகத் தோன்றும் ஆபத்து உள்ளது, பூமியில் நாம் கடந்து செல்வதற்கு முன்னும் பின்னும் ஒரு சிறிய இடைநிறுத்தம். மறுபுறம், வாழ்க்கையில் நம்பிக்கை வைப்பது என்பது இலக்கை சுவைப்பது, நாம் இன்னும் பார்க்கவோ தொடவோ முடியாததை உறுதியாக நம்புவது, நம்மை அன்புடன் விரும்பியதற்காகவும், நாம் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்காகவும் நம்மைப் படைத்த ஒரு தந்தையின் அன்பை நம்பி அவரிடம் நம்மை ஒப்படைப்பது.

அன்பர்களே, வாழ்க்கையில் நம்பிக்கையின்மை என்ற ஒரு நோய் உலகில் பரவலாக உள்ளது. மக்கள் தங்களை ஓர் எதிர்மறையான விவாதத்திற்கு, துறத்தலுக்கு விட்டுக்கொடுத்தது போல் உள்ளது. வாழ்க்கை ஆபத்துக்கள் பெறப்பட்ட கொடையாகப் பார்க்கப்படுவதில்லை, மாறாக ஏமாற்றத்தைத் தவிர்ப்பதற்காக, தன்னைப் பாதுகாத்துக் கொள்ள ஏறக்குறைய ஒரு தெரியாத அச்சுறுத்தலாகக் கருதப்படுகின்றன.

இந்தக் காரணத்தினால்தான், சாலமோனின் ஞான நூல் (11:26) கூறுவது போல, வாழ்வதற்கும் உயிரைக் கொடுப்பதற்கும், கடவுள் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக "வாழ்க்கையை அன்புகூர்பவர்" என்பதற்கு சான்று அளிப்பதற்கும் துணிவு இன்று எப்போதையும் விட மிகவும் அவசரமான அழைப்பாக உள்ளது. நற்செய்தியில், நோயுற்றவர்களை நலமாக்குதல், காயமடைந்தவர்கள் மற்றும் தீய ஆவியால் ஆட்கொள்ளப்பட்டவர்களுக்கு மறுவாழ்வளித்தல் மற்றும் இறந்தவர்களுக்கு உயிர் கொடுத்தல் ஆகியவற்றில் இயேசு தொடர்ந்து அக்கறை காட்டுகிறார்.

இறைத்தந்தையால் உருவாக்கப்பட்ட கிறிஸ்துவே வாழ்வு, அவர் நமக்குத் தேவையான வாழ்வைக் கொடுத்திருக்கிறார், நமக்காகத் தனது உயிரையே கொடுத்திருக்கிறார், மேலும் நம்முடைய வாழ்வையும் கொடுக்க நம்மை அழைக்கிறார். வேறொருவரை வாழ்க்கையில் கொண்டுவருவதற்கான வழிமுறைகளை உருவாக்குவது. இங்கே உருவாக்குவது என்பது வேறொருவரை வாழ்க்கையில் கொண்டுவருவது என்று அர்த்தப்படுகிறது.

உயிரினங்களின் ஒத்திசையில், ஓர் அற்புதமான உச்ச நிலையை அடையும் இந்த விதியின் மூலம் உயிரினங்களின் உலகம் விரிவடைந்துள்ளது, இது ஆண் மற்றும் பெண்ணின் இருவர் பாடலில் உச்சத்தை அடைகிறது: கடவுள் அவர்களைத் தனது சொந்த உருவில் படைத்து, மற்றவர்களை தனது உருவில், அதாவது அன்பினாலும் அன்பிலும் உருவாக்கும் பணியை அவர்களிடம் ஒப்படைத்தார்.

வாழ்க்கை, அதன் மிக உயர்ந்த வடிவமான மனித வாழ்க்கையில், சுதந்திரம் என்ற கொடையைப் பெற்று பலவகை கலைகளின் கூட்டு சேர்க்கையாக மாறுகிறது என்பதை திருமறை நூல்கள் தொடக்கத்திலிருந்தே நமக்கு வெளிப்படுத்துகின்றன. எனவே, மனித உறவுகளும் முரண்பாடுகளால் குறிக்கப்படுகின்றன, சகோதரப்படுகொலை வரை கூட.

காயீன் தன் சகோதரன் ஆபேலை ஒரு போட்டியாளராக, ஓர் அச்சுறுத்தலாகக் கருதுகிறான், மேலும் அவனது விரக்தியில், அவனை அன்புகூரவும் மதிக்கவும் இயலாதவனாக உணர்கிறான். இங்கே நாம் பொறாமை, பகைமை மற்றும் இரத்தம் சிந்துதலைக் காண்கிறோம் (தொநூ 4:1-16). இருப்பினும், கடவுளின் வழிமுறை முற்றிலும் வேறுபட்டது. கடவுள் தனது அன்பு மற்றும் வாழ்க்கைத் திட்டத்திற்கு என்றென்றும் உண்மையுள்ளவராக இருக்கிறார்; காயீனின் முன்மாதிரியைப் பின்பற்றி, மனிதர்கள் போர்கள், பாகுபாடு, இனவெறி மற்றும் பல்வேறு வகையான அடிமைத்தனங்களில் வன்முறையின் குருட்டு உள்ளுணர்வைக் கடைப்பிடித்தாலும், மனிதகுலத்தை ஆதரிப்பதில் அவர் ஒருபோதும் சோர்வடையவில்லை.

அப்படியானால், உருவாக்குவது என்பது வாழ்க்கையின் கடவுளை நம்புவதும், மனிதகுலத்தை அதன் அனைத்து வெளிப்பாடுகளிலும் மேம்படுத்துவதும் ஆகும்: முதலாவதாக, தாய்மை மற்றும் தந்தைமையின் அற்புதமான கூட்டுமுயற்சியில் குடும்பங்கள் அன்றாட சுமைகளைத் தாங்க போராடும் சமூகச் சூழல்களில் கூட, பெரும்பாலும் அவர்களின் திட்டங்களிலும் கனவுகளிலும் தடைகள் ஏற்படுகின்றன.

இதே திட்டத்தில், உறவு ஒன்றிப்பு அடிப்படையிலான பொருளாதாரத்திற்கு உறுதியளிப்பதற்கான வழிமுறைகளை உருவாக்குதல், அனைவரும் சமமாகப் பகிர்ந்து கொள்ளும் பொதுவான நன்மையைத் தேடுதல், படைப்பை மதித்து அக்கறை கொள்ளுதல், செவிமடுத்தல், உடனிருத்தல், உறுதியான மற்றும் தன்னலமற்ற உதவி மூலம் ஆறுதல் அளித்தல்.

சகோதரர் சகோதரர்களே, தீமையின் இருள் இதயத்தையும் மனதையும் மறைத்தாலும், இயேசு கிறிஸ்துவின் உயிர்ப்பு இந்தச் சவாலில் நம்மை ஆதரிக்கும் வலிமையாக அமைந்துள்ளது. வாழ்க்கை மங்கிப்போய், தடைபட்டதாகத் தோன்றும்போது, ​​இங்கே உயிர்த்த ஆண்டவர் இயேசு மீண்டும் கடந்து செல்கிறார், காலத்தின் முடிவு வரை, நம்முடன், நமக்காக நடந்து செல்கிறார். அவரே நமது எதிர்நோக்கு.

இவ்வாறு தனது மறைக்கல்வி உரையை நிறைவு செய்தார் திருத்தந்தை. இறுதியாக இயேசு கற்பித்த இறைவேண்டல் செபத்திற்குப் பிறகு அனைத்துத் திருப்பயணிகளுக்கும் தனது அப்போஸ்தலிக்க ஆசிரை வழங்கினார்.