ር.ሊ.ጳ. ሊዮ መንፈስ ቅዱስ ድምፅ የሌላቸውን ሰዎች ድምፅ የመስማት ችሎታ ይስጠን ማለታቸው ተገለጸ

የዚህ ዝግጅት አቅራቢ መብራቱ ኃ/ጊዮርጊስ-ቫቲካን

በእለቱ የተነበበው የመጽሐፍ ቅዱስ ንባብ

ይህንም ብላ ወደ ኋላ ዘወር ስትል ኢየሱስን ቆሞ አየችው፤ ነገር ግን ኢየሱስ እንደሆነ አላወቀችም። ኢየሱስም “አንቺ ሴት! ስለምን ታለቅሻለሽ? ማንንስ ትፈልጊያለሽ?” አላት። እርሷም የአትክልት ጠባቂ መስሎአት “ጌታ ሆይ! አንተ ወስደኸው እንደሆንህ ወዴት እንዳኖርኸው ንገረኝ፤ እኔም እወስደዋለሁ፤” አለችው። ኢየሱስም “ማርያም!” አላት። እርሷ ዘወር ብላ በዕብራይስጥ “ረቡኒ!” አለችው፤ ትርጓሜውም “መምህር ሆይ!” ማለት ነው (ዩሐ 20፡14-16)።

ክቡራን እና ክቡራት የዝግጅቶቻችን ተከታታዮች ርዕሰ ሊቃነ ጳጳሳት ሊዮ በወቅቱ ያደረጉትን የጠቅላላ የትምህርተ ክርስቶስ አስተምህሮ ሙሉ ይዘቱን እንደሚከተለው አሰናድተነዋል፣ ተከታተሉን።

የተወደዳችሁ ወንድሞቼ እና እህቶቼ እንደምን አረፈዳችሁ!

በተስፋ በተሰጠን በዚህ የኢዮቤልዩ ዓመት፣ በክርስቶስ ትንሣኤ እና በዘመናዊው ዓለም ፈተናዎች መካከል ስላለው ግንኙነት እያሰላሰልን ነው። አንዳንድ ጊዜ፣ ሕያው የሆነው ኢየሱስ እኛንም ሊጠይቀን ይፈልጋል፡- “ለምን ታለቅሳላችሁ? ማንን ትፈልጋላችሁ?” ይለናል። በእርግጥም፣ ፈተናዎች ብቻችንን ልንጋፈጣቸው አንችልም፣ እና እንባዎች ዓይኖቻችንን ሲያነጹ እና እይታችንን ሲያጠሩ የሕይወት ስጦታ ይሆናሉ።

ወንጌላዊው ዮሐንስ በሌሎች ወንጌሎች ውስጥ የማናገኘውን ዝርዝር ነገር ወደ ትኩረታችን ይሳባል፡- በባዶው መቃብር አጠገብ እያለቀሰች በነበረበት ጊዜ፣ መግደላዊት ማርያም ወዲያውኑ የተነሣውን ኢየሱስን አላወቀችም፣ ነገር ግን አትክልተኛው እንደሆነ አስባ ነበር። በእርግጥም፣ የኢየሱስን ቀብር በበዓል አርብ ፀሐይ ስትጠልቅ ሲተርክ፣ ጽሑፉ በጣም ትክክለኛ ነበር፡- “በተሰቀለበት ስፍራ የአትክልት ስፍራ ነበረ፣ በአትክልቱም ውስጥ ማንም ያልተቀበረበት አዲስ መቃብር ነበረ። ስለዚህ የአይሁድ የዝግጅት ቀን ምክንያት፣ መቃብሩ ቅርብ ስለነበር፣ ኢየሱስን በዚያ አኖሩት” (ዮሐ. 19፡40-41)። ስለዚህ፣ በሰንበት ሰላም እና በአትክልት ውበት፣ በጨለማ እና በብርሃን መካከል የተጀመረው ድራማዊ ትግል፣ ከልጁ ክህደት፣ እስራት፣ መተው፣ ውግዘት፣ ውርደት እና መግደል፣ “በዓለም የነበሩትን ወገኖቹን የወደደ… እስከ መጨረሻው ወደዳቸው” (ዮሐ. 13:1) ጋር ያበቃል። የአትክልት ስፍራውን ማልማት እና መጠበቅ ኢየሱስ ወደ ፍጻሜው ያመጣው የመጀመሪያው ተግባር (ዘፍ. 2:15) ነው። በመስቀል ላይ የሰጠው የመጨረሻ ቃል - “ተፈጸመ” (ዮሐ. 19:30) - እያንዳንዳችንን ተመሳሳይ ተግባር፣ ተግባራችንን እንደገና እንድናገኝ ይጋብዘናል። በዚህ ምክንያት፣ “ራሱን አዘንብሎ መንፈሱን ሰጠ” (ዩሐንስ 20፡ 30)።

ውድ ወንድሞችና እህቶች፣ ማርያም መግደላዊት አትክልተኛውን እንዳገኘች በማመን ሙሉ በሙሉ አልተሳሳተችም! በእርግጥም፣ የራሷን ስም እንደገና መስማት እና ከአዲሱ ሰው የተሰጣትን ተግባር መረዳት ነበረባት፣ በሌላ የዮሐንስ ወንጌል ጽሑፍ ውስጥ “እነሆ፣ ሁሉን አዲስ አደርጋለሁ” (ራዕይ 21:5) ይላል። የቀድሞ ርዕሰ ሊቃነ ጳጳሳት ፍራንችስኮስ፣ በላቲን ቋንቋ ላውዳቶ ሲ (ውዳሴ ለአንተ ይሁን) በተሰኘው ጳጳሳዊ መልእክት አማካኝነት፣ ጥልቅ የሆነ እይታን በተመለከተ ከፍተኛ ፍላጎት አሳይተውናል፤ የአትክልቱ ጠባቂ ካልሆነ፣ የሰው ልጅ አጥፊው ​​ይሆናል። ስለዚህ የክርስቲያን ተስፋ የተሰቀለው ዘር ሆኖ በተዘራበት የአትክልት ስፍራ ውስጥ በመኖር፣ እንደገና እንዲነሳና ብዙ ፍሬ እንዲያፈራ በማድረግ የሰው ልጅ ሁሉ ለተጋለጡት ተግዳሮቶች ምላሽ ይሰጣል።

ገነት የጠፋች አይደለችም፣ ነገር ግን እንደገና ትገኛለች። በዚህ መንገድ፣ የኢየሱስ ሞትና ትንሣኤ የውህድ ሥነ-ምህዳር መንፈሳዊ መሠረት ናቸው፣ ከዚህ ውጭ የእምነት ቃላት በእውነታ ላይ ምንም ተጽእኖ የላቸውም እና የሳይንስ ቃላት ከልብ ውጭ ይቀራሉ። “የሥነ-ምህዳር ባህል ለአፋጣኝ የብክለት ችግሮች፣ የአካባቢ ብክለት እና የተፈጥሮ ሀብቶች መሟጠጥ ወደ ተከታታይ አስቸኳይ እና ከፊል ምላሾች ሊቀየር አይችልም። ነገሮችን፣ የአስተሳሰብ መንገድን፣ ፖሊሲዎችን፣ የትምህርት ፕሮግራምን፣ የአኗኗር ዘይቤን እና መንፈሳዊነትን በአንድነት የመቋቋም ችሎታን የሚያመነጩ ልዩ የሆነ መንገድ መኖር ያስፈልጋል” (ላውዳቶ ሲ’፣ 111)።

በዚህ ምክንያት፣ ክርስቲያኖች ኢየሱስ ከጠየቃቸው የተገላቢጦሽ መንገድ ሊለዩት የማይችሉትን ሥነ-ምህዳር መለወጥን እንናገራለን። የዚህ ምልክት ማርያም በዚያ የፋሲካ ጠዋት የገጠማት ገጠመኝ ነው፡- ወደ አዲሲቱ ኢየሩሳሌም ስንመለስ ብቻ ነው የምንሄደው፤ ከተለወጥን በኋላ ወደ አዲሲቱ ኢየሩሳሌም እንሄዳለን። ይህ ክፍል፣ ከልብ የሚጀምር እና መንፈሳዊ የሆነው፣ ታሪክን የሚቀይር፣ በይፋ ያሳስበናል፣ እና አሁን ሰዎችን እና ፍጥረታትን ከተኩላዎች ምኞት የሚጠብቅ አንድነትን የሚያነቃቃ፣ በበጉ እረኛ ስም እና ኃይል ሥንሰራ ብቻ ነው።

በዚህ መንገድ፣ የቤተክርስቲያኗ ወንዶች እና ሴቶች ልጆች አሁን የድሆችን እና የምድርን ጩኸት የሰሙ፣ ልባቸውን የሚነካ በሚሊዮን የሚቆጠሩ ወጣቶችን እና ሌሎች በጎ ፈቃድ ያላቸውን ወንዶች እና ሴቶች ማግኘት ይችላሉ። ብዙ ሰዎች ከፍጥረት ጋር ቀጥተኛ ግንኙነት በማድረግ፣ ከብዙ መለያየት የሚያልፍ አዲስ ስምምነት ይፈልጋሉ። በሌላ በኩል፣ አሁንም “ሰማያት የእግዚአብሔርን ክብር ይናገራሉ፤ ሰማይም የእጅ ሥራውን ያውጃል። "ሰማያት የእግዚአብሔርን ክብር ይናገራሉ፥ ጠፈርም የእጁን ሥራ ያወራል። ቀን ለቀን ንግግርን ታወጣለች፥ ሌሊትም ለሌሊት እውቀትን ትናገራለች። ንግግር የለም መናገርም የለም፥ ድምፃቸውም አይሰማም" (መዝ 19፡1-4)። እንግዲህ ዓይኖች ገና ያላዩትን እናያለን፤ ያንን የአትክልት ስፍራ ወይም ገነት፣ የራሳችንን ሥራ በመቀበልና በመወጣት ብቻ የምንደርስበትን፣ መንፈስ ቅዱስ ድምፅ የሌላቸውን ሰዎች ድምፅ የመስማት ችሎታ ይስጠን።