Jan Paweł II 15 sierpnia 1980 r.: znak ostatecznego zwycięstwa

Krzysztof Bronk - Watykan

15 sierpnia 1980 r. Jan Paweł II sprawował świąteczną Eucharystię w kościele parafialnym w Castel Gandolfo. W homilii zaznaczył, że Wniebowzięcie to tajemnica wiary bliska sercu każdego chrześcijanina, „dalekosiężna”, a jednocześnie pełna obietnic, zdolna pobudzać nasze serca do nadziei.

Papież wyjaśnił, że Wniebowzięcie to wejście Maryi do tabernakulum Trójcy Przenajświętszej, do wiecznego przybytku, w pełnej zażyłości z Ojcem, Synem i Duchem Świętym, w wizji błogosławionej „twarzą w twarz”. Jest to „zwieńczenie” całego życia Maryi, jej wyjątkowego powołania, spośród wszystkich członków ludzkości, do bycia Matką Boga.

Jan Paweł II zauważył, że tajemnica ta przywołuje słowa z Apokalipsy: „Świątynia Boga w niebie się otwarła, i Arka Jego Przymierza ukazała się w Jego Świątyni... I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca »” (Ap 11,19; 12,10).

Królowanie Boże w tej, która zawsze pragnęła być tylko „służebnicą Pana” – mówił dalej Ojciec Święty. – Potęga Jego Pomazańca, to znaczy Chrystusa, potęga miłości, którą przyniósł na ziemię jak ogień (por. Łk 12, 49); moc objawiona w uwielbieniu tej, która poprzez swoje „fiat” umożliwiła Mu przyjście na tę ziemię, stanie się człowiekiem; moc objawiona w uwielbieniu Niepokalanej, w uwielbieniu Jego własnej matki.

Odwołując się do Pierwszego Listu do Koryntian, w którym św. Paweł zapowiada „ożywienie” umarłych, każdego „według własnej kolejności”, Jan Paweł II zauważył, że Wniebowzięcie jest szczególnym darem Zmartwychwstałego dla swojej Matki. Jeśli bowiem „ci, którzy należą do Chrystusa”, „będą ożywieni” „w czasie Jego przyjścia”, to słuszne i zrozumiałe jest, że to właśnie Ona, Matka, jako pierwsza doświadcza tego udziału w zwycięstwie nad śmiercią; Ona, która jest „Chrystusowa” w sposób najpełniejszy: bowiem On również należy do Niej, jak syn do Matki. A ona należy do Niego: w szczególny sposób „należy do Chrystusa”, ponieważ została ukochana i odkupiona w całkowicie wyjątkowy sposób.

„Czyż ta, która w swoim ludzkim poczęciu – mówił dalej Papież – była niepokalana – to znaczy wolna od grzechu, którego konsekwencją jest śmierć – nie powinna była być wolna od śmierci, która jest konsekwencją grzechu? Czyż to ‘przyjście’ Chrystusa, o którym mówi apostoł w drugim czytaniu dzisiejszym, nie ‘musiało’ się spełnić, w tym wyjątkowym przypadku, można powiedzieć, ‘natychmiast’, to znaczy w momencie zakończenia jej życia ziemskiego?”

Papież zauważył też, że dla wierzących Wniebowzięcie jest znakiem i źródłem nadziei na życie wieczne. O tym znaku czytamy w Apokalipsie św. Jana: „wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.” (Ap 12,1).

I chociaż nasze życie na ziemi – mówił Jan Paweł II – toczy się nieustannie w napięciu walki między smokiem a Niewiastą, chociaż codziennie jesteśmy poddawani walce między dobrem a złem, chociaż walka ta przybiera czasem niebezpieczne i przerażające formy, jednak ten znak nadziei pozostaje i nieustannie odnawia się w wierze Kościoła. A dzisiejsze święto pozwala nam patrzeć na ten znak z jeszcze większą ufnością i radością. Pozwala nam oczekiwać, że ten znak zwycięży, że ostatecznie nie ulegniemy złu i grzechowi, oczekując dnia, w którym wszystko zostanie dokonane przez Tego, który odniósł zwycięstwo nad śmiercią.