ՄԽԻԹԱՐ ԱԲԲԱՀԱՅՐ` Մխիթարեան միաբանութեան հիմնադիրը (31)

31.- ՄԽԻ­ԹԱ­Ր ԿԸ ՎԵ­ՐԱ­ԴԱՐՁ­ՆԷ ՅՈՎ­ՀԱՆ­ՆԷՍ ԱՇԱ­ԿԵՐ­ՏԸ ԻՐ ԾՆՈՂ­ՔԻՆ

Յով­հան­նէս տես­նե­լով իր ծնող­քին, ազ­գա­կան­նե­րուն եւ ծա­նօթ­նե­րուն մղած պայ­քա­րը իր կա­յա­ցու­ցած որո­շու­մին դէմ, «սա­տա­նա­յա­կան որո­շում» որա­կե­լու աս­տի­ճան, օր մը դառ­նա­ցած կը պոռթ­կայ, ըսե­լով թէ ի՛նչ­պէս կա­րե­լի է Քրիս­տո­սի հե­տե­ւե­լու եւ անոր նմա­նե­լու փա­փա­քը չըն­դու­նիլ։ Այդ պա­հէն իսկ իր մտ­քին մէջ կը ծնի տու­նէն փախ­չե­լու եւ հե­ռա­նա­լու գա­ղա­փա­րը, այդ կա­պանք­նե­րէն ազա­տե­լու հա­մար։ Իր աշա­կեր­տա­կից Յով­սէ­փին կը յայտ­նէ ծրա­գի­րը, եւ միասին կ՚եր­թան աղ­քատ մտե­րիմ բա­րե­կա­մի մը տու­նը։ Ապա­հո­վու­թեան հա­մար երի­տա­սարդ­նե­րը քա­նի մը օր հոն կ՚ան­ցը­նեն, որ­պէս­զի եթէ ծնող­նե­րը իրենց ետե­ւէն մարդ ղր­կէին՝ անոնց ձեռ­քը չանց­նէին։ Խնդ­րակ­նե­րու փնտռ­տու­քի վտան­գը ան­ցնե­լէ ետք, Յով­հան­նէս հա­ւա­տա­րիմ առաջ­նոր­դի մը ըն­կե­րակ­ցու­թեամբ առան­ձին կը մեկ­նի Ակն գա­ւառ։

Յով­հան­նէ­սը չկար. ծնող­նե­րը խե­լա­գա­րած եւ յու­սակ­տուր՝ սու­գի մէջ էին։ Այս խառ­նաշ­փո­թին մէջ Ծա­ռուկ աբե­ղան, Մխի­թա­րի մր­ցա­կիցն ու նա­խան­ձոր­դը, լուր կը տա­րա­ծէ թէ Մխի­թար նոր ուղ­ղու­թիւն մը յօ­րի­նած՝ շա­տե­րը կ՚ա­ռինք­նէ եւ աշ­խար­հէն ու ծնող­նե­րէն կը բաժ­նէ։ Սե­բաս­տիոյ մէջ հա­կա­ռա­կու­թիւ­նը կը սրի եւ Յով­հան­նէ­սի ծնող­քը կը հա­մո­զուին թէ այս բո­լո­րի միակ մե­ղա­ւո­րը Մխի­թար աբե­ղան է։­

Թէ Մխի­թար այդ քա­նի մը ամի­սը ո՛ւր գա­ցած էր՝ չենք գի­տեր, սա­կայն երբ Սե­բաս­տիա կը վե­րա­դառ­նայ, Յով­հան­նէ­սի ծնող­քը եւ բա­րե­կամ­նե­րը կու գան իր­մէ պա­հան­ջե­լու իրենց զա­ւա­կը։ Մխի­թար կը յայ­տա­րա­րէ բո­լո­րո­վին ան­տե­ղեակ ըլ­լալ, խոս­տա­նա­լով աջակ­ցիլ իրենց զա­ւա­կը գտ­նե­լու հա­մար։ 

Օր մը, երբ Մխի­թար փո­ղո­ցը իր ծա­նօթ­նե­րէն մէ­կուն հետ կը խօ­սէր, յան­կարծ իր բա­րե­կամ­նե­րէն մէ­կը նշան կ՚ը­նէ որ առան­ձին բան մը կ՚ու­զէ ըսել եւ կը յայտ­նէ Մխի­թա­րի թէ Յով­սէ­փը իր քո­վը պա­հած է։ Միասին տուն կ՚եր­թան եւ հոն բա­րե­կամն ու Յով­սէ­փը կը պատ­մեն թէ ինչ­պէս Յով­հան­նէս որո­շած էր Ակն գա­ւա­ռը եր­թալ իր ծնող­նե­րէն փախ­չե­լու հա­մար մին­չեւ Մխի­թար վե­րա­դառ­նար եւ որո­շէր թէ ի՛նչ պէտք էր ընել։­

Այս խօս­քե­րուն վրայ Մխի­թար ան­մի­ջա­պէս Ակն կ՚եր­թայ իր բա­րե­կա­մին առաջ­նոր­դու­թեամբ եւ գտ­նե­լով Յով­հան­նէ­սը եր­կար կը խրա­տէ ու կը քա­ջա­լե­րէ միասին վե­րա­դառ­նալ ծնող­նե­րուն մօտ, որ­պէս­զի չտա­րա­ծուի այն թիւր կար­ծի­քը՝ թէ Մխի­թար փախ­ցու­ցած էր իրենց զա­ւա­կը եւ դժ­բախտ չա­րիք­նե­րու դուռ բա­ցուէր։­

Այս­պէս, միասին կը վե­րա­դառ­նան Սե­բաս­տիա եւ հօ­րե­նա­կան տուն եր­թա­լով Մխի­թար կը յանձ­նէ Յով­հան­նէ­սը իր ծնող­նե­րուն ըսե­լով. «Ա­հա­ւա­սիկ ձեր որ­դին։ Դուք եւ ին­քը որո­շե­ցէք թէ ի՛նչ հա­ճոյ է ընել, որով­հե­տեւ ես զին­քը բո­լո­րո­վին ազատ թո­ղած եմ իր կամ­քին»։