«Վստահութիւն դնենք մեր աղօթքին մէջ» Հայր Գէորգ Եպիս Աստատուրեան

« Խնդրեցէ՛ք եւ պիտի տրուի ձեզի» (Ղուկ. 11:9)

Ս. Հոգիին շնորհքը ընդունելու առաջին պայմանն է խնդրելը: Եւ այս խնդրանքը այն աղօթքն է, որ պէտք է մատուցուի առանց դժուարութեան եւ կամ հաւատքի տարակուսանքի: Որովհետեւ այս աղօթքը մեզ կը թոյլատրէ ընդունելու այն ինչ, որ կարեւոր է մեր քրիստոնէական կոչումը ապրելու համար:
Յիսուս կը թելադրէ մեզի, որ կեանքի մարտահրաւէրներու դիմաց չընկրկինք եւ կամ չմտահոգուինք, այլ պարզապէս խնդրենք մեր երկնաւոր Հօրմէն ամէն ինչ որ կարեւոր է մեր կեանքին համար, այն վստահութեամբ որ Ան պիտի լսէ եւ Իր կամքին համաձայն օգնութեան պիտի հասնի մեզի: Նման վստահութիւնը եւ կամ հաւատքի ակնկալութիւնը անպայմանօրէն հաճելի է Աստուծոյ, որուն Ան անվարան կը պատասխանէ: Այս իմաստով սրբուհի Թերեզան կ'ըսէ. «Աստուած հօր մը սիրտը ունի, որ երբեք չի տոկար որդիական վստահութեան իր զաւակներուն, մասնաւորապէս երբ անոնք Իրէն դառնան զղջումի խոնարհութեամբ»: Խոնարհութիւնը գլխաւոր պայմանն է, ընդունելու Ս. Հոգիին շնորհքները: Ս. Պետրոս կ'ըսէ.« վասն զի Աստուած ամբարտաւաններուն հակառակ կը կենայ, բայց խոնարհներուն շնորհք կու տայ» (1 Պետ. 5:5): Խոնարհ ըլլալ կը նշանակէ ընդունիլ մեր մարդկային տարութիւններն ու սահմանափակութիւնը եւ հաշտուիլ անոնց հետ, որովհետեւ «Տէրը մօտ է անոնց, որոնց սիրտը կոտրած է, ու հոգիով խոնարհածները կ՚ապրեցնէ» (Սղմ. 34:18): Այս մասին սրբուհի Թերեզան կ'ըսէ.«Աստուած տեսնելով մեր խոնարհութիւնը եւ փոքրութիւնը, մեզ կը կերպարանափոխէ բոց մը սիրոյ»: Խոնարհութեան առաքինութիւնը ապրելով, մենք կը նմանինք Յիսուս, որ Իր աշակերտներուն ոտքերը լուաց որպէս խոնարհութեան նշան: Ան ըսաւ.« Որդին մարդոյ չեկաւ ծառայութիւն ընդունելու, հապա ծառայելու» (Մտթ. 20:28):

Յիսուսի փափաքն է, որ մենք շնորհքներով լեցուինք: Եւ երբոր այս կատարենք, Ան մեզի բարձր կը գնահատէ, որովհետեւ աստուածային շնորհքը մեզ կ'առաջնորդէ դէպի սրբութեան: Սրբութիւնը Աստուծոյ անունը կը մեծարէ եւ մեզ կ'առաջնորդէ, որպէսզի Աստուծոյ շնորհքները տանինք մեր նմանին՝ կարիքաւորին եւ յուսալքուածին:

Աշխարհը պէտք ունի տեսնելու Աստուծոյ իսկական որդիները. անոնք որոնք կ'ապրին Աստուծոյ կամքին համաձայն եւ զԱստուած կը դնեն իրենց կեանքին առաջին դիրքին վրայ: Ս. Յովհաննէս Առաքեալ կ'ըսէ.« Բայց որոնք որ զինք ընդունեցին, անոնց իշխանութիւն տուաւ Աստուծոյ որդիներ ըլլալու» (Յովհ.1:12): Աստուծոյ որդի ըլլալ իշխանութիւն է, եւ պէտք զայն իմաստութեամբ եւ խոնարհութեամբ գործածենք: Աղօթենք ակնկալող հաւատքով, որ Աստուած անպայմանօրէն կը լսէ մեզի՝ որպէս որդիներ, եւ միշտ մեր մօտ կ'ըլլայ մեզ օրհնելու եւ պահելու: Ստանանք Աստուծոյ խաղաղութիւնն ու օրհնութիւնը եւ ըլլանք զայն տարածողներ մեր շրջապատին մէջ. Ամէն: