«Սահմաններից այն կողմ» - Անտրէ Ակասի — թենիսով փայլած և մարդասիրութեամբ լեցուն կեանք

Հայ, որ գրաւեց համաշխարհային սպորտային ասպարէզը, բայց ով իր իրական յաղթանակը գտաւ ոչ թէ մրցաշարերում, այլ մարդկային բարութեան դաշտում։ Նրա անունը՝ Անտրէ Ակասի։ Մեծ սլեմի յաղթող, օլիմպիական չեմպիոն, ներդաշնակ ընտանիքի հայր և հպարտ հայ որդի։

Անտրէ Կիրկ Ակասին ծնուել է 1970թ․ ապրիլի 29-ին՝ Լաս Վեկասում։ Նրա հայրը՝ Մայք Ակասին (ծնուած՝ Էմանուել Աղասյան), հայ էր՝ ծնուած Իրանում։ Մայքը եղել էր օլիմպիական բռնցքամարտիկ՝ մասնակցելով Հռոմի օլիմպիադային։ Նա իր երազանքները փոխանցեց որդուն՝ դեռ փոքրուց խրախուսելով նրան դառնալ աշխարհի լաւագոյն թենիսիստը։

Երեք տարեկանում Անտրէն արդեն բռնում էր ռակետը, իսկ 13-ում նա արդեն սովորում էր Ֆլորիդայի յայտնի Նիք Բոլեթիերիի ակադեմիայում՝ յայտնի իր խիստ ու երբեմն կոպիտ մարզումային մշակոյթով։

Ակասին շուտով դարձաւ թենիսի ապստամբի խորհրդանիշ։ Երկար մազեր, գունեղ հագուստ, շորտեր՝ նա խաղում էր ոչ միայն ռակետով, այլեւ ոճով։ Նրա նշանաբանը դարձաւ՝ «Պատկերը՝ ամեն ինչ է»։

Բայց այդ պատկերն իր մէջ թաքցնում էր նաև ներքին կռիւ։

1992թ․ Ակասին յաղթեց Ուիմբլդոնում՝ դառնալով մի շարք մրցաշարերի չեմպիոն։ Յետոյ՝ ԱՄՆ Բաց առաջնութիւն, Աւստրալիայի բաց առաջնութիւններ, և ի վերջոյ՝ Օլիմպիական ոսկի՝ 1996թ․ Ատլանտայում։

Սակայն այդ փայլի հետևում պայքար էր։
2009թ․ իր կենսագրական գրքում՝ Open-ում, Ակասին բացայայտեց, որ տարիներ շարունակ պայքարել է թմրանիւթերի, ընկճուածութեան և ներքին դատարկութեան դէմ։

«Ես թենիս խաղում եմ՝ չնայած նրան, որ ատում եմ թենիսը։ Խորը և գաղտնի ատելութիւն է դա»։

Այս խօսքերը ցնցեցին սպորտային աշխարհը։ Բայց դրանք նաև դարձրին Ակասիին մարդկային ու անկեղծ հերոս։

Անձնական ու սպորտային անկումից յետոյ Ակասին վերագտաւ իրեն։ Նոր մարզում, նոր մօտեցում, հոգևոր հասունացում։

1999–2003 թթ․ նա նորից վերածնուեց՝ նուաճելով 8 Մեծ սլեմի տիտղոս, և դարձաւ աշխարհի քչերից մէկը, ով նուաճել է բոլոր չորս խոշոր թենիսի մրցաշարերը՝ Կարիերայի Մեծ Սլեմ Career Grand Slam։

Բայց Ակասիի ամենամեծ նուաճումը թերևս դատարանից դուրս էր։
 Նա հիմնեց Անտրէ Ակասի կրթական հիմնադրամը, որը կենտրոնանում է սոցիալապես անապահով երեխաների կրթութեան վրայ։ 2001թ․ Լաս Վեգասում բացեց անվճար քորլեջ-նախապատրաստական դպրոց, որը դարձաւ մոդել ամբողջ երկրի համար։

Մինչ օրս Ակասիի հիմնադրամը հաւաքագրել է աւելի քան 180 միլիոն դոլար՝ կրթութեան բարեփոխումների համար։

Նա նաև ներգրաւուած է քաղցկեղի դէմ պայքարում, մանկական բարեգործութիւններում ու երիտասարդների աջակցման ծրագրերում։

2001թ․ Ակասին ամուսնացաւ թենիսի լեգենդ Շտեֆի Գրաֆի հետ։ Նրանք ունեն երկու երեխայ և միասին ղեկավարում են բարեգործական մի շարք ծրագրեր՝ հեռու աչքերի ուշադրութիւնից, բայց մօտ՝ մարդկային սրտերին։

Ակասիի կեանքը մի պատմութիւն է՝ պայքարի, անկման, վերելքի և սիրոյ։

Թեև Ակասին յաճախ չէր բարձրաձայնում իր հայ լինելու մասին, նա երբեք չէր մոռանում իր արմատները։ Նրա հայրը՝ Էմանուել Աղասյանը, ծնուել էր Սալմասում, Պարսկահայաստանի տարածքում, և իր ողջ կեանքում հպարտութեամբ պահել էր հայկական ինքնութիւնը։

«Իմ անունը՝ Անտրէ, հայկական արմատ ունի։ Իսկ իմ ուժը՝ գալիս է իմ ընտանիքի պատմութիւնից», — ասել է նա։

Անտրէ Ակասին միայն թենիսի չեմպիոն չէ։ Նա մի մարդ է, ով յաղթեց նաև ինքն իրեն, իր վախերին, և ստեղծեց մի աշխարհ, որտեղ յաղթում են նաև ուրիշները։

Շնորհակալ ենք, որ այսօր մեզ հետ էք՝ Ռատիօ Վատիկանի եթերում,
որտեղ պատմում ենք այն մարդկանց մասին, ովքեր իրենց կեանքով վկայում են յոյսի, հաւատքի և մարդասիրութեան ուժը։

Հաղորդաշարը պատրաստեց` Ռուզաննա Պետրոսեանը