திருத்தந்தையின் புதன் மறைக்கல்வி உரை – எம்மாவு சீடர்களைச் சந்தித்த உயிர்த்த இயேசு

மெரினா ராஜ் – வத்திக்கான்

அக்டோபர் 8, புதன்கிழமையன்று வத்திக்கான் தூய பேதுரு பெருங்கோவில் வளாகத்தில் கூடியிருந்த மக்களுக்கு எம்மாவு வழியில் சீடர்களை உயிர்த்த இயேசு சந்தித்த நிகழ்வு பற்றியக் கருத்துக்களைத் திருப்பயணிகளுக்கு எடுத்துரைத்தார் திருத்தந்தை பதினான்காம் லியோ.

சிலுவை அடையாளம் வரைந்து திருத்தந்தை அவர்கள் புதன் மறைக்கல்வி உரையினைத் துவக்கியதும் லூக்கா நற்செய்தியில் இருந்து இறைவார்த்தைகள் பல்வேறு ஐரோப்பிய மொழிகளில் வாசிக்கப்பட்டன.         

லூக்கா 24: 30 - 32

அவர்களோடு அவர் பந்தியில் அமர்ந்திருந்தபோது அப்பத்தை எடுத்து, கடவுளைப் போற்றி, பிட்டு அவர்களுக்குக் கொடுத்தார். அப்போது அவர்கள் கண்கள் திறந்தன. அவர்களும் அவரை அடையாளம் கண்டுகொண்டார்கள். உடனே அவர் அவர்களிடமிருந்து மறைந்துபோனார். அப்போது, அவர்கள் ஒருவரையொருவர் நோக்கி, “வழியிலே அவர் நம்மோடு பேசி, மறைநூலை விளக்கும்போது நம் உள்ளம் பற்றி எரியவில்லையா?” என்று பேசிக் கொண்டார்கள்.

இறைவார்த்தைகள் வாசிக்கப்பட்டதைத் தொடர்ந்து திருத்தந்தை அவர்கள் தனது மறைக்கல்வி உரையினைத் திருப்பயணிகளுக்கு எடுத்துரைத்தார். திருத்தந்தையின் மறைக்கல்வி உரைக் கருத்துக்களுக்கு இப்போது நாம் செவிசாய்ப்போம்.

அன்புள்ள சகோதர சகோதரிகளே, காலை வணக்கம்!

இன்று கிறிஸ்துவின் உயிர்த்தெழுதலின் வியத்தகு பகுதியான அவரது தாழ்ச்சியைப் பற்றி சிந்திக்க உங்களை அழைக்கிறேன். இன்று நாம் வாசிக்கக்கேட்ட நற்செய்தி பதிவுகளை மீண்டும் சிந்தித்துப் பார்த்தால், உயிர்த்தெழுந்த கடவுள் தம்முடைய சீடர்களின் நம்பிக்கையின் மீது தன்னைத் திணிக்க அற்புதமான வேறு எதையும் செய்யவில்லை என்பதை நாம் காணலாம். அவர் வானதூதர்களின் கூட்டத்தால் சூழப்படவில்லை, பரபரப்பான செயல்கள் எதையும் அவர் செய்யவில்லை, பிரபஞ்சத்தின் இரகசியங்களை வெளிப்படுத்த புனிதமான உரைகளை வழங்கவில்லை. மாறாக, அவர் மற்ற பயணிகளைப் போலவே, உணவைப் பகிர்ந்து கொள்ளக் கேட்கும் பசியுள்ள மனிதனைப் போல விவேகத்துடன் சீடர்களை அணுகுகிறார்.

மகதலா மரியா அவரை ஒரு தோட்டக்காரர் என்று தவறாக நினைக்கிறார். எம்மாவு சீடர்கள் அவரை ஓர் அந்நியன் என்று நம்புகிறார்கள். பேதுருவும் மற்ற மீனவர்களும் அவர் வெறும் ஒரு வழிப்போக்கர் என்று நினைக்கிறார்கள். ஆற்றலின் அடையாளங்கள், சிறப்பான விளைவுகள், மிகப்பெரிய சான்றுகள் ஏதாவது ஏற்படும் என்று எதிர்பார்த்திருப்பார்கள். ஆனால் கடவுள் இதைத் தேடுவதில்லை மாறாக உடனிருப்பு, இயல்புநிலை, பகிரப்பட்ட விருந்தோம்பலின் மொழியை மட்டுமே அவர் விரும்புகிறார்.

சகோதர சகோதரிகளே, இதில் ஓர் அருமையான செய்தி உள்ளது. உயிர்த்தெழுதல் ஒரு நாடகம் அல்ல, இது ஒவ்வொரு மனித அடையாளத்தையும் அர்த்தத்தால் நிரப்பும் ஓர் அமைதியான மாற்றம். உயிர்த்தெழுந்த இயேசு திபேரியக்கடற்கரையில் தம்முடைய சீடர்களுக்கு முன்னால் ஒரு மீன் துண்டைச் சாப்பிடுகிறார். இது ஒரு சிறிய விவரம் அல்ல, மாறாக, நமது உடல், நமது வரலாறு, நமது உறவுகள் தூக்கி எறியப்பட வேண்டிய ஓடு அல்ல என்பதை இந்நிகழ்வு உறுதிப்படுத்துகிறது. அவை வாழ்க்கையின் முழுமைக்காக விதிக்கப்பட்டுள்ளன. உயிர்த்தெழுதல் என்பது மறைந்துபோகும் ஆவிகளாக மாறுவதைக் குறிக்காது, மாறாக அன்பினால் உருமாறிய மனிதகுலத்தில் கடவுளுடனும் நமது சகோதர சகோதரிகளுடனும் ஆழமான ஒற்றுமைக்குள் நுழைவதைக் குறிக்கிறது.

கிறிஸ்துவின் உயிர்ப்பில், எல்லாம் அருளாக மாறலாம். மிகவும் சாதாரணமான விஷயங்கள் கூட, அதாவது, உணவு உண்பது, வேலை செய்வது, காத்திருப்பது, வீட்டைப் பராமரிப்பது, ஒரு நண்பரை ஆதரிப்பது அருளாக மாறலாம். உயிர்த்தெழுதல் வாழ்க்கையை நேரம் மற்றும் முயற்சியிலிருந்து அகற்றுவதில்லை, மாறாக, அதன் அர்த்தத்தையும் "சுவையையும்" மாற்றுகிறது. நன்றியுணர்வு மற்றும் ஒற்றுமையுடன் செய்யப்படும் ஒவ்வொரு செயலும் கடவுளின் அரசை எதிர்பார்க்கிறது.

இருப்பினும், நம் அன்றாட வாழ்வில் கிறிஸ்துவின் இந்த பிரசன்னத்தை அங்கீகரிப்பதை பெரும்பாலும் தடுக்கும் ஒரு தடை உள்ளது. அதுதான், காயங்கள் இல்லாமல் மகிழ்ச்சி இருக்க வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பு என்னும் தடை. எம்மாவு சீடர்கள் சிலுவையை அறியாத ஒரு மெசியாவை, வேறுபட்ட முடிவை எதிர்பார்த்ததால் வருத்தமாக, மிகவும் சோகமாக நடக்கிறார்கள். கல்லறை காலியாக உள்ளது என்று அவர்கள் கேள்விப்பட்டிருந்தாலும், அவர்களால் சிரிக்க முடியவில்லை. எனவே இயேசு அவர்களுடன் நடந்து, துன்பம் ​​என்பது வாக்குறுதியை மறுப்பது அல்ல, மாறாக கடவுள் தம்முடைய அன்பின் அளவை வெளிப்படுத்திய வழி பொறுமை என்பதை புரிந்துகொள்வது என அவர்களுக்கு எடுத்துரைக்கிறார்.

இறுதியாக உயிர்த்த இயேசு சீடர்களுடன் அமர்ந்து அப்பம் பிட்கும்போது, ​​அவர்களின் கண்கள் திறக்கப்படுகின்றன. அவர்கள் அதை அறியாவிட்டாலும், அவர்களின் இதயங்கள் ஏற்கனவே எரிந்து கொண்டிருந்தன என்பதை அவர்கள் உணர்கிறார்கள். ஏமாற்றம் மற்றும் சோர்வு என்ற சாம்பலுக்கு அடியில் எப்போதும் ஒரு உயிருள்ள நெருப்பு உள்ளது, அது மீண்டும் பற்றவைக்க மட்டுமே காத்திருக்கிறது என்பதைக் கண்டுபிடிப்பது மிகப்பெரிய ஆச்சரியத்தைத் தருகின்றது.

சகோதர சகோதரிகளே, எந்த வரலாறும் ஏமாற்றத்தால் அல்லது பாவத்தால் குறிக்கப்படவில்லை, அதை நம்பிக்கையால் பார்வையிட முடியாது என்பதைக் கிறிஸ்துவின் உயிர்த்தெழுதல் நமக்குக் கற்பிக்கிறது. எந்த வீழ்ச்சியும் உறுதியானது அல்ல, எந்த இரவும் நித்தியமானது அல்ல, எந்த காயமும் என்றென்றும் திறந்திருக்க விதிக்கப்படவில்லை என்பதையும் நமக்கு வலியுறுத்துகின்றது. நாம் எவ்வளவு தொலைவில், தொலைந்து போனதாக அல்லது தகுதியற்றதாக உணர்ந்தாலும், கடவுளின் அன்பின் தோல்வியடையாத ஆற்றலை எந்த தூரமும் அணைக்க முடியாது.

நாம் நினைவுகூரும் தருணங்கள் அல்லது ஆன்மீக உற்சாகத்தில், நாம் தகுதியானவர்களாக உணரும்போது, ​​நம் வாழ்க்கை ஒழுங்காகவும் பிரகாசமாகவும் தோன்றும் போது மட்டுமே கடவுள் நம்மைச் சந்திக்க வருகிறார் என்று சில நேரங்களில் நாம் நினைக்கின்றோம். மாறாக, உயிர்த்தெழுந்த இயேசு இருண்ட நேரங்களிலும் கூட நம்மை நெருங்கி வருகிறார். நமது தோல்விகளில், நமது தேய்ந்துபோன உறவுகளில், நம் தோள்களில் பாரமாக இருக்கும் அன்றாட போராட்டங்களில், நம்மை ஊக்கப்படுத்தாத சந்தேகங்களில் என எல்லா நேரங்களிலும் கடவுள் நம்மைத் தேடி வருகின்றார்.

இன்று, உயிர்த்தெழுந்த இறைவன் நம் ஒவ்வொருவருடனும் சேர்ந்து நடக்கிறார், நாம் நமது பாதைகளில் பயணிக்கும்போது, வேலை, பொறுப்புக்கள், துன்பம் மற்றும் தனிமை என எல்லாப் பாதைகளிலும் அவர் நம் இதயங்களை அரவணைக்க அனுமதிக்கும்படி கேட்கிறார். அவர் கூச்சலுடன் தன்னை திணிக்கவோ, உடனடியாக அங்கீகரிக்கப்படுவார் என்றோ அவர் எதிர்பார்க்கவில்லை. பொறுமையுடன், அவர் நம் கண்கள் திறக்கும் தருணத்திற்காகக் காத்திருக்கிறார், அவரது நட்பு முகத்தைக் காணவும், ஏமாற்றத்தை நம்பிக்கையான எதிர்பார்ப்பாகவும், சோகத்தை நன்றியுணர்வாகவும், விட்டுக்கொடுப்பை நம்பிக்கையாகவும் மாற்றும் திறன் கொண்டவர் அவர் என்பதை வெளிப்படுத்துகின்றார்.

உயிர்த்தெழுந்த இயேசு தனது உடனிருப்பை வெளிப்படுத்தவும், சாலையில் நம் நண்பராக மாறவும், அவரது வாழ்க்கை எந்த மரணத்தையும் விட வலிமையானது என்ற உறுதியை நம்மில் தூண்டவும் மட்டுமே விரும்புகிறார். எனவே, அவரது தாழ்ச்சியான மற்றும் விவேகமான இருப்பை அங்கீகரிக்கவும், சோதனைகள் இல்லாத வாழ்க்கையை எதிர்பார்க்காமல், அன்பால் நிறைந்திருந்தால், ஒவ்வொரு துன்பமும் ஒற்றுமைக்கான இடமாக மாறும் என்பதைக் கண்டறியவும்  இறைவனின் அருளை நாம் கேட்போம்.

எனவே, எம்மாவு சீடர்களைப் போலவே, நாமும் மகிழ்ச்சியால் எரியும் இதயங்களுடன் நம் வீடுகளுக்குத் திரும்புவோம். காயங்களை அழிக்காமல் அவற்றை ஒளிரச் செய்யும் ஒரு எளிய மகிழ்ச்சி. கடவுள் உயிருடன் இருக்கிறார், நம்முடன் நடந்து செல்கிறார், ஒவ்வொரு கணத்திலும் மீண்டும் தொடங்குவதற்கான வாய்ப்பை நமக்கு வழங்குகிறார் என்ற உறுதியிலிருந்து வரும் மகிழ்ச்சியோடு வாழ்வோம்.

இவ்வாறு திருத்தந்தை பதினான்காம் லியோ அவர்கள் தனது கருத்துக்களைப் பகிர்ந்ததும் கூடியிருந்த திருப்பயணிகளை அனைவரையும் வாழ்த்தினார்.