Gëzimi ynë është lutja e Jezusit para Zotit

Gjatë lutjes së Mbretëreshës Qiellore, në solemnitetin e Të Ngjiturit të Krishtit në Qiell, Françesku kujtoi se Jezusi rri gjithnjë me ne, duke ia treguar Atit plagët, me të cilat na shëlboi!

R. SH. - Vatikan

Në fillim të lutjes së Mbretëreshës Qiellore, Papa kujtoi solemnitetin e sotëm: Të Ngjiturit e Krishtit në Qiell. E shfletoi sakaq para besimtarëve faqen ungjillore (Mk 16, 15-20) - ku përfundon Ungjilli i Markut, në të cilën na paraqitet takimi i fundit i Krishtit të Ngjallur me dishepujt e tij, para se të ngjitej në të djathtën e Atit. Zakonisht skenat e lamtumirës janë të trishtuara, krijojnë një ndjenjë përhumbjeje, braktisjeje. Po me dishepujt nuk ndodh aspak kështu! Pavarësisht nga shkëputja prej Zotit, ata nuk duken të pangushëlluar. Janë plot me gëzim - kështu i pikturoi Papa – e, sidomos, të gatshëm për t’u nisur misionarë në të katër anët e botës.

Nga buron gëzimi i dishepujve?

Pse dishepujt nuk janë të trishtuar? - pyeti në vijim Papa - për të vijuar me një pyetje të dytë: “E pse edhe ne duhet të gëzohemi, duke e parë Jezusin që ngjitet në qiell?”.

Sepse - kjo përgjigjja e Papës në vijim të lutjes së Mbretëreshës Qiellore - ngjitja në qiell shënon kryerjen e plotë të misionit të Krishtit mes nesh: “Nëse Jezusi zbriti për ne nga qielli, për ne edhe ngjitet. Pasi zbriti në natyrën tonë njerëzore dhe e shëlboi, tani ngjitet përsëri në qiell, duke marrë me vete korpin tonë. Në të djathtën e Atit rri tashti një korp njerëzor, korpi i Krishtit, e në këtë mister secili prej nesh kundron fatin e vet të ardhshëm. Nuk bëhet fjalë për afat. As për braktisje, sepse Jezusi mbetet përherë me dishepujt - me ne - në një formë të re

Prania e re e Zotit mes nesh

Po cila është kjo prani e Zotit mes nesh? - pyeti në vijim Papa - Një aspekt të rëndësishëm e gjejmë në urdhërimin, që ua jep dishepujve para se të përshëndetet me ta:

“Shkoni në të gjithë botën e shpalljani Ungjillin çdo krijese! Kështu Krishti vijon të jetë në botë përmes predikimit të dishepujve të tij. Ungjilltari na thotë se, menjëherë pasi e panë duke u ngjitur në qiell, ata u nisën e predikuan kudo . E ne e dimë se kjo ndodhi pasi mbi ta u dikua Shpirti Shenjt”.

Me këtë forcë hyjnore – i siguroi Papa besimtarët e mbledhur në Sheshin e Shën Pjetrit për të ndjekur lutjen e Mbretëreshës Qiellore në këtë solemnitet - secilit prej nesh i besohet detyra të japë dëshmi për Jezusisn në kohën ndërmjet ringjalljes e kthimit të Tij të mbram.

Mision tepër i madh për ne

Ky mision mund të na duket i shpërpjestuar, tepër i madh për forcat tona të varfra, për kufizimet tona e mëkatet tona. E ashtu edhe është. Po Ungjilli na kujton:

Zoti bashkëpunonte me ta dhe e përforconte Fjalën me mrekullitë, që e përcillnin”. Sa më impenjativ, më i lodhshëm e mbi forcat njerëzore të duket Ungjillëzimi, aq më i vërtetë e i frytshëm do të jetë, kur secili nga ne - e mbarë Kisha - do ta lërë Zotin të veprojë brenda vetvetes e përmes vetvetes.

“E këtë e bën Shpirti Shenjt: na bën mjete, përmes të cilave mund të veprojë vetë Zoti. Kështu mund të jemi ‘pesë shqisat’ e Korpit të Krishtit, i pranishëm në mënyrë të re në botë: të jemi sytë e tij, duart e tij, veshët e tij e zëri i tij, shija e tij e nuhatja e tij. Kështu edhe përmes nesh, Krishti mund të shikojë nevojat e atij, që jeton i harruar e i përjashtuar; ta prekë e ta shërojë të plagosurin, të dëgjojë britmën e njeriut pa zë; të thotë fjalë dashurie, shprese; të nuhasë duhmën e mëkatarit e parfumin e këndshëm të shenjtërisë”.

Në përfundim, si zakonsiht, lutja drejtuar Zojës së Bekuar:

“Në këtë festë, ndërsa kundrojmë qiellin, ku Krishti u ngjit e rri në të djathën e Atit, t’i kërkojmë Marisë, Mbretëreshës së Qiellit, të na ndihmojë për të qenë në botë dëshmitarë të guximshëm të të Ngjallurit, në situata konkrete të jetës”.